Η Ειρήνη Μουρτζούκου αρνήθηκε οποιαδήποτε εμπλοκή της στον θάνατο του Παναγιωτάκη πέρυσι τον Αύγουστο και έριξε την ευθύνη στη μητέρα του.

«Στο παιδάκι αυτό αφιέρωσα τη ζωή μου και αφιερώθηκα ως άνθρωπος. Δεν θα του έκανα ποτέ κακό, δεν θα τον πείραζα ποτέ και για κανέναν λόγο. Δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί πως ήταν ο λόγος για τον οποίο ζούσα και έβρισκα δύναμη να ξεπεράσω τους ‘δαίμονές’ μου. (…) Αναφέρω ευθαρσώς πως για τον θάνατό του δεν έχω την παραμικρή ευθύνη, συμμετοχή, συνέργεια, αντιθέτως ευθύνεται η μητέρα του Καλλιόπη».

Ισχυρίστηκε μάλιστα ότι μέχρι και τον περασμένο μήνα η Πόπη την φιλοξενούσε κρυφά στο σπίτι της.

«Από την ημέρα θανάτου του Παναγιώτη έως και τον μήνα Ιούνιο με φιλοξενούσε, κρυφά, στην οικία της στην Αμαλιάδα, γεγονός ασφαλώς μη συμβατό με την, παρουσιαζόμενη δημοσίως, εικόνα της εξοργισμένης (δήθεν) μητέρας με τη ‘δολοφόνο’ του παιδιού της».

«Η παιδική μου ηλικία ήταν άθλια»

«Δεν εύχομαι σε οποιονδήποτε άνθρωπο να περάσει όσα πέρασα εγώ. Ο πατέρας μου ήταν αναγκασμένος να εργάζεται νυχθημερόν για να μπορούμε να διαβιούμε… Αντιθέτως η μητέρα μου, όχι μόνο δεν εργαζόταν αλλά κυριολεκτικά η καθημερινή εικόνα που είχα μεγαλώνοντας ήταν: Καφές, τσιγάρα και υπολογιστής. Ουδέποτε ασχολήθηκε με εμένα ή με τα αδέλφια μου, αντιθέτως για αυτήν ήμασταν βάρος που δεν της επιτρέπαμε να ζήσει τη ζωή της».

Η Ειρήνη Μουρτζούκου αναφέρει ότι αναζητούσε συνεχώς την αγάπη της μητέρας της.

«Αντιθέτως, το μόνο που ελάμβανα ήταν ξύλο, χειροδικίες, τιμωρίες, ψυχική κακοποίηση. Ου μη μόνον όμως αλλά και σωματική κακοποίηση. Σε ηλικία μόλις 10 ετών βιάστηκα από στενό συγγενή της μητέρας μου η οποία δεν έκανε το παραμικρό να το αποτρέψει ή να προσπαθήσει να μου συμπαρασταθεί ψυχολογικά. Συστηματική και ψυχολογική κακοποίηση εισέπραττα και από τον παππού μου… Με έσερνε τραβώντας με από τα μαλλιά για δεκάδες μέτρα, με έδερνε κτλ.

Η Ειρήνη Μουρτζούκου, αναφέρει στην απολογία της, ότι η ίδια ήταν παρούσα σε ερωτικές περιπτύξεις της μητέρας της με συντρόφους της.

«Μέσα στο σπίτι μας και δίπλα στο κρεβάτι μου, χωρίς να αισχύνεται ή να ενδιαφέρεται που ένα παιδάκι, ούτε καν δέκα ετών, παρακολουθούσε άθελά του την μητέρα του να επιδίδεται σε σεξουαλικές πράξεις με τρίτους μπροστά στα μάτια του. Αυτός ήταν και ο λόγος που έφευγα από το σπίτι κάποιες φορές».

«Με έβαζε να ζητιανεύω και να εκδίδομαι»

«Μου επέβαλε να ζητιανεύω στις εκκλησίες για να της φέρνω χρήματα, με ανάγκασε να εκδίδομαι από την ηλικία των 15 ετών και δη τόσο με Έλληνες όσο και με αλλοδαπούς (και κατά μόνας και σε συνθήκες ομαδικού σeξ) για να εισπράττει χρήματα».

Η Ειρήνη Μουρτζούκου περιγράφει πως αποφάσισε, ενώ βρισκόταν στη ΓΑΔΑ, να ομολογήσει «επιθυμώντας να βοηθήσω στην αποκάλυψη της αλήθειας, να λυτρωθώ και να αναλάβω τις ευθύνες που μου αναλογούν.

«Δεν προσπάθησα να τη σκοτώσω»

Επιβεβαιώνοντας τα όσα ομολόγησε στους αστυνομικούς στη ΓΑΔΑ, η Ειρήνη Μουρτζούκου αναφέρει:

«Επί της κατηγορίας της απόπειρας ανθρωποκτονίας σε βάρος της Μαρίας… , που έλαβε χώρα στην Πάτρα, σε άγνωστο χρόνο και πάντως εντός του 2020 (σύμφωνα με το κατηγορητήριο):

Αρνούμαι κατηγορηματικά και δεν αποδέχομαι την σε βάρος μου κατηγορία. Ουδόλως και ουδέποτε επιχείρησα να αφαιρέσω τη ζωή της εν λόγω καταγγέλλουσας, ουδόλως και ουδέποτε συνέβη περιστατικό, στο οποίο, κατά τη διάρκεια του ύπνου της, να τοποθέτησα μαξιλάρι στο πρόσωπό της.

Υπό την προϋπόθεση ότι το καταγγελλόμενο συμβάν είχε ψήγματα έστω αλήθειας, η καταγγέλλουσα το μεν θα είχε διακόψει τις σχέσεις μας (γεγονός που ουδέποτε έλαβε χώρα, ακόμα και κατά την κατάθεσή της), το δε θα είχε σπεύσει να το καταγγείλει στις αρχές, ώστε να μην κινδυνεύει. Είναι παντελώς αδύνατον να επιχειρεί τις να δολοφονήσει έτερο άνθρωπο και ο τελευταίος να συνεχίζει να έχει ερωτική σχέση μαζί του».

«Της σκότωσα το παιδί και αυτή ήταν έξω βόλτα»

«Επί της κατηγορίας της ανθρωποκτονίας από πρόθεση (τετελεσμένη και σε απόπειρα) σε βάρος θήλεως βρέφους της Αικατερίνης… και του Γεωργίου… , που έλαβε χώρα στην Πάτρα στις 11/12/2020 και στις 4/2/2021 (κατά το κατηγορητήριο):

Ως και η ίδια η Αικατερίνη… συνομολογεί στην κατάθεσή της, το συγκεκριμένο βρέφος είχε παρουσιάσει κρίσεις περί τον μήνα Δεκέμβριο του έτους 2020, κατά την διάρκεια παιχνιδιού του με την μητέρα του, ενώ εγώ ευρισκόμουν μακριά του. Κατόπιν αυτού λάμβανε φαρμακευτική αγωγή.

Θέλω επίσης να αναφέρω, για την κατανόηση της πραγματικότητας, πως η Αικατερίνη… (η οποία διέμενε κατά το κρίσιμο διάστημα στην οικία μου) έχει απωλέσει δικαστικά την επιμέλεια του πρώτου της παιδιού (για λόγους που θα αναφέρω στο εγγύς μέλλον, αλλά είναι ευλόγως αντιληπτοί), ασφαλώς την ημέρα του θανάτου του βρέφους (4/2/2021) δεν απουσίαζε από το σπίτι της για εργασία (ως δημοσίως διατείνεται) αλλά για ολιγόωρη «νυχτερινή έξοδο» με τον (τότε) σύντροφό της, η οποία στη συνέχεια μετεβλήθη σε ολονύκτια απουσία (στην πορεία της έρευνας θα θέσω υπόψιν σας περισσότερα στοιχεία). Και όλα αυτά την στιγμή που υποστηρίζει πως δεν εγκατέλειπε το παιδί της, ει μη μόνο για ολιγόλεπτες απουσίες.

Ο βιολογικός πατέρας του παιδιού της, εξ όσων γνωρίζω, είναι / ήταν κρατούμενος σε φυλακή, ενώ ο (τότε) σύντροφός της είναι ομοίως κρατούμενος σε φυλακή (εφόσον δεν κάνω λάθος είναι φυλακισμένος για βιασμό ανήλικου ΑμεΑ και παιδεραστία). Ο εν λόγω μάλιστα κακοποιούσε συχνά και το μωρό της Κατερίνας».

«Έτσι σκότωσα τα μωρά»

Για τις συνθήκες θανάτου του βρέφους της Κατερίνας καθώς και τις κατηγορίες ανθρωποκτονίας από πρόθεση των παιδιών της (σ.σ. η πρώτη στην Κάτω Αχαΐα στις 18/6/2022 και η δεύτερη, της Μαρίας Φρειδερίκης), η Ειρήνη Μουρτζούκου αναφέρει:

«Ίνα μην καταλείπεται αμφιβολία περί των συνθηκών θανάτου των τριών βρεφών, αναφέρω επί λέξει (ως τουλάχιστον προκύπτουν από τις χειρόγραφες σημειώσεις μου και την αναφορά μου από τα ΜΜΕ) όσα δήλωσα τις βραδινές ώρες της 8ης/7/2025 στην κατάθεσή μου:

«…Όταν πέθανε η αδερφή μου Ζωή – Ηλιάνα ήμουν 13 ετών και κανείς δεν σκέφτεται τι περνούσα εγώ και έκανα ό,τι έκανα στην αδελφή μου. Θυμάμαι ότι πήγα στο δωμάτιό της. Αυτή ήταν στο πάτωμα και εγώ ήμουν από πάνω της. Δεν κατάλαβα εκείνη τη στιγμή ότι πέθαινε… Κάθε φορά θόλωνα… Δεν μπορώ να το εξηγήσω, αλλά ήταν λες και δεν σκεφτόμουν τίποτε εκείνες τις στιγμές… Ένοιωθα να τρελαίνεται το μυαλό μου…

Το ίδιο έγινε και με την αδελφή μου, το ίδιο και με το μωρό της Κατερίνας, το ίδιο και με το ένα μου παιδί, τη Μαρία – Φρειδερίκη. Για το άλλο μου μωρό, το έκανα χωρίς να το καταλάβω. Ξύπνησα και το είχα πλακώσει στον ύπνο μου. Το είχα πάρει από το σπίτι της μάνας μου το βράδυ, γυρίσαμε στο σπίτι που έμενα με τον Sumon… και πέσαμε για ύπνο στο ίδιο κρεβάτι (σ.σ. με το μωρό). Λίγη ώρα μετά ξύπνησα και συνειδητοποίησα ότι κοιμόμουν επάνω του. Εγώ μια ζωή μεγάλωνα παιδιά, τα αδέλφια μου, των φίλων μου, τα δικά μου…

Κοιτάξτε που έφτασα. Να κάνω κακό στα ίδια μου τα παιδιά, στην αδελφή μου και σε άλλο ένα αθώο μωράκι, εννοώ της Κατερίνας. Και αφού τα λέμε όλα σήμερα και πραγματικά νοιώθω ότι λυτρώνομαι, σας λέω ότι τον Παναγιωτάκη δεν τον πείραξα ποτέ (σ.σ. περί του θανάτου του οποίου έχω οικείο κεφάλαιο)…

Πρώτη φορά σήμερα παραδέχομαι τι έχω κάνει, ακόμη και για εξομολόγηση που πηγαίνω δεν έχω καταφέρει να το πω… θα σας πω ότι και για το παιδί μου, τη Μαρία – Φρειδερίκη, ήμασταν στο νοσοκομείο και μάλιστα δεν ήμασταν καν μόνοι μας στο δωμάτιο… Δεν ξέρω πώς το έκανα, αλλά το έκανα… είναι λες και για δευτερόλεπτα δεν σκέφτομαι, δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει και μόλις συνειδητοποιώ τι γίνεται, το κακό έχει γίνει… μπορεί να φαίνεται παράλογο, αλλά αυτό είναι… δεν θυμάμαι σε κανένα παιδί από τα τρία, τι έκανα, με ποιον τρόπο δηλαδή σταματούσα την αναπνοή τους.

Με το μικρό το μωράκι μου, ξύπνησα και κατάλαβα ότι το είχα πλακώσει. Ξάπλωνα πάνω του. Μόλις το συνειδητοποίησα αυτό, μετά προσπαθούσα, με το μυαλό μου, να το συνεφέρω. Προσπαθούσα να του δώσω ανάσες. Σε κανένα παιδί δεν ήθελα να κάνω κακό, όλοι έβλεπαν πως τα αγαπάω… Δεν γνωρίζω τι έπαθα και έκανα κακό… Είναι αυτό που ξαναείπα.. σαν να σβήνουν όλα… λες και το μυαλό μου δεν θέλει να θυμηθεί τι έγινε… το μόνο που θυμάμαι όταν σκέφτομαι τις στιγμές αυτές που έκανα ό,τι έκανα, είναι τον εαυτό μου να προσπαθεί να καταλάβει τι έκανα, γιατί το έκανα και πώς μπορώ να το σώσω…».

«Ο Παναγιωτάκης δεν ταιριάζει με τις δολοφονίες μου...»

Η Ειρήνη Μουρτζούκου τονίζει ότι τα μωρά για τα οποία έχει ομολογήσει την δολοφονία τους ήταν βρέφη.

«Ο Παναγιωτάκης ήταν μεγάλο παιδί, ηλικίας 15 μηνών… Τα υπόλοιπα βρέφη ήταν κορίτσια ενώ ο Παναγιωτάκης ήταν αγόρι». Η Μουρτζούκου αναφέρει ότι αν ο θάνατος του Παναγιωτάκη αποδειχθεί ότι είναι δολοφονία, «θα αποκαλύψω τα πάντα».

Χαρακτηριστικά για τον Παναγιωτάκη η Ειρήνη Μουρτζούκου αναφέρει στο απολογητικό της υπόμημα: «Η αναφορά θα είναι περιληπτική / επιγραμματική και ευθύς ως κληθώ από τις αρμόδιες Ανακριτικές ή Εισαγγελικές αρχές να δώσω περισσότερες πληροφορίες, θα το πράξω με πλήρες αίσθημα συνείδησης και αληθείας, εις τρόπον ώστε να επέλθει η κάθαρση και σε αυτήν την υπόθεση.

Από την αρχή της σχέσεώς μου με την Καλλιόπη, ο Παναγιωτάκης μου έδωσε τη δύναμη να ξεπεράσω τα (ψυχολογικά / ψυχιατρικά/ σωματικά και όχι μόνο) προβλήματα που είχα ως τότε. Με έκανε να βρω την δύναμη να κάνω και πάλι όνειρα, εμένα που είχα παραιτηθεί από τη ζωή και δεν είχα λόγο ύπαρξης. Στο παιδάκι αυτό αφιέρωσα τη ζωή μου και αφιερώθηκα ως άνθρωπος. Δεν θα του έκανα ποτέ κακό, δεν θα τον πείραζα ποτέ και για κανέναν λόγο. Δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί πως ήταν ο λόγος για τον οποίο ζούσα και έβρισκα τη δύναμη να ξεπεράσω τους «δαίμονές» μου.

Ως ελάχιστη υποχρέωσή μου στο παιδάκι αυτό, ως ελάχιστο φόρο τιμής σε ένα παιδί που μου έδωσε το φως για να αντιμετωπίσω τα σκοτάδια της ψυχής μου, αναφέρω ευθαρσώς πως, για τον θάνατό του, δεν έχω την παραμικρή ευθύνη / συμμετοχή / συνέργεια, αντιθέτως ευθύνεται η μητέρα του, Καλλιόπη…

Η ανωτέρω Καλλιόπη…, όλους αυτούς τους μήνες, προσπαθεί να με οδηγήσει στην ανάληψη της ευθύνης για τον θάνατο του παιδιού της, πλην μου είναι αδύνατον να «χρεωθώ» τον θάνατο της τελευταίας ελπίδας σωτηρίας της ζωής, της ψυχής και της ύπαρξής μου.

Είναι χαρακτηριστικό πως, από την ημέρα θανάτου του Παναγιώτη (5/8/2024) έως και τον μήνα Ιούνιο του έτους 2025 με φιλοξενούσε, κρυφά, στην οικία της στην Αμαλιάδα, γεγονός ασφαλώς μη συμβατό με την παρουσιαζόμενη δημοσίως, εικόνα της εξοργισμένης (δήθεν) μητέρας με την «δολοφόνο» του παιδιού της.

Άλλωστε, αληθών στο σύνολό τους των πραγματικών περιστατικών των θανάτων των υπολοίπων παιδιών (ακόμα και εάν ήθελε τις να υποθέσει πως ευθύνομαι εγώ με πρόθεση και ρητή βούληση για τους θανάτους αυτούς), είναι αναμφίβολο πως ο Παναγιωτάκης «δεν ταιριάζει στο μοτίβο των δολοφονιών».

Πράγματι, το μεν τα υπόλοιπα βρέφη ήταν βρέφη ηλικίας έως και 6 μηνών, ενώ ο Παναγιωτάκης ήταν μεγάλο παιδί, ηλικίας 15 μηνών, το δε τα υπόλοιπα βρέφη ήταν κορίτσια, ενώ ο Παναγιωτάκης ήταν αγόρι.

Δεν δύναμαι και δεν επιτρέπεται στο παρόν δικονομικό στάδιο (δεν εξετάζομαι / δεν απολογούμαι για τον θάνατο του Παναγιωτάκη) να υπεισέλθω σε λεπτομέρειες του τρόπου, μεθόδου, αιτίας κλπ του θανάτου του, είμαι όμως στην διάθεση των αρχών (και υπό την ασφαλή προϋπόθεση να αποδειχθεί πως ο θάνατός του είναι προϊόν εγκληματικής ενέργειας) να αποκαλύψω τα πάντα.

Παράλληλα, στη μείζονα υπόθεση (αυτή που εξετάζεται στην παρούσα δικογραφία και αυτή του θανάτου του Παναγιωτάκη) καταλυτικό ρόλο έχει διαδραματίσει και άλλος-η άνθρωπος, το όνομα του οποίου θα αποκαλύψω μόνο στις αρμόδιες Εισαγγελικές / Ανακριτικές Αρχές ευθύς ως κληθώ προς τούτο, αφού δέχομαι συνεχείς και έντονες απειλές για τη ζωή μου και την σωματική μου ακεραιότητα».

Θέλει να μπει στο ψυχιατρείο

«Αιτούμαι να διαταχθεί ως μέτρο προσωρινής κρατήσεώς μου η νοσηλεία μου σε ψυχιατρικό νοσηλευτικό ίδρυμα, μέχρι την έκδοση οριστικής αποφάσεως. Να διαταχθεί η διενέργεια ψυχιατρικής πραγματογνωμοσύνης από διορισθησόμενο πραγματογνώμονα» καταλήγει στην απολογία της η Ειρήνη Μουρτζούκου.

Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Είναι προφανές πως από την εξέταση της κρινόμενης υποθέσεως θα πρέπει να επιβληθεί σε βάρος μου ο περιοριστικός όρος του εγκλεισμού σε ψυχιατρική κλινική και τούτο διότι οι πράξεις οι οποίες μου αποδίδονται τελέστηκαν υπό καθεστώς διατάραξης των πνευματικών μου λειτουργιών χωρίς να έχω συνείδηση άδικου χαρακτήρα των πράξεών μου».

Η Ειρήνη Μουρτζούκου ζητάει να συνεκτιμηθεί ότι είχε δύσκολα παιδικά χρόνια και ότι έχει πέσει θύμα βιασμού.

«Η προβληματική συμπεριφορά άρχισε σε πολύ μικρή ηλικία μόλις 13 ετών, γεγονός το οποίο είναι ενδεικτικό της ψυχιατρικής διαταραχής και προβλημάτων ψυχικής υγείας».

Συμπληρώνει επίσης ότι «μέχρι και σήμερα δε μπορώ να προσδιορίσω τις ακριβείς συνθήκες, κάτω από τις οποίες έλαβαν χώρα οι πράξεις μου, καθότι κατά την τέλεσή τους βιώνω συμπτώματα θολώματος απόσπασης από την πραγματικότητα, απώλεια μνήμης και συνείδησης, αδυναμία να ελέγξω και να χαλιναγωγήσω τις κινήσεις μου, παρουσιάζοντας παράλληλα στοιχεία διπλής / διπολικής προσωπικότητας».