Ο Δρ Σαμ Πάρνια, αναπληρωτής καθηγητής ιατρικής στο Ιατρικό Κέντρο Langone του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, ανέφερε ότι οι ασθενείς που αναζωογονούνται μετά την ανακοπή της καρδιάς συχνά διηγούνται ότι ξαναζούν «κάθε στιγμή της ζωής τους».

Ιδιαίτερα εντυπωσιακό, σύμφωνα με τον Δρ Πάρνια, είναι ότι αναβιώνουν μνήμες όχι μόνο από τη δική τους προοπτική, αλλά και σαν να κοιτούν μέσα από τα μάτια άλλων ανθρώπων.

Αυτά τα φαινόμενα, που έχουν προκαλέσει ενδιαφέρον τόσο στους γιατρούς όσο και στο κοινό εδώ και δεκαετίες, θεωρείται ότι συμβαίνουν όταν οι άνθρωποι είναι κλινικά νεκροί και είναι εξαιρετικά απίθανο να επιβιώσουν.

Ο Δρ Πάρνια έχει διεξάγει έρευνα 30 ετών που περιλαμβάνει εκατομμύρια ανθρώπους για να αξιολογήσει πού τελειώνει η ζωή και πού αρχίζει ο θάνατος.

Σύμφωνα με τον ίδιο, «πολλά εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έχουν περάσει από αυτήν την πρώιμη φάση του θανάτου και έχουν επιστρέψει στη ζωή ξανά. Το έχουμε μελετήσει σε πολλές χιλιάδες ανθρώπους χρησιμοποιώντας διαφορετικές επιστημονικές μεθόδους».

«Οι ασθενείς αναφέρουν σταθερά ότι, παρόλο που φαίνεται ότι δεν υπάρχει συνείδηση και υποτίθεται ότι είναι νεκροί, εσωτερικά βιώνουν μια νέα εμπειρία. Νιώθουν ότι η δική τους συνείδηση, η αυτοσυνειδησία τους, γίνεται ξαφνικά απέραντη και γίνεται πιο καθαρή και πιο αιχμηρή. Είναι σε θέση να συλλέξουν πληροφορίες σχετικά με το τι συμβαίνει γύρω τους, καθώς οι γιατροί και οι νοσοκόμες προσπαθούν να τους επαναφέρουν. Συγκεντρώνουν αυτές τις πληροφορίες σφαιρικά και αρχίζουν να αναγνωρίζουν ότι “φαίνεται ότι είμαι νεκρός”», ανέφερε χαρακτηριστικά.

Μάλιστα, συμπλήρωσε ότι: «Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι σε αυτή την κατάσταση, αρχίζουν να ξαναβιώνουν κάθε στιγμή της ζωής τους, κάθε αλληλεπίδραση που είχαν με άλλους, όχι μόνο από τη δική τους προοπτική, αλλά και από την προοπτική του άλλου ατόμου. Για παράδειγμα, αν είχαν κάνει κάτι για να βλάψουν κάποιον, ξαναβιώνουν τον ακριβή πόνο που έχει υποστεί το άλλο άτομο. Αν έχουν κάνει κάτι που έχει προκαλέσει ευτυχία σε άλλους, ξαναβιώνουν την ίδια ευτυχία».

Οι εμπειρίες του να βλέπεις και να ακούς πράγματα ενώ είσαι κλινικά νεκρός έχουν κάποια επιστημονική βάση.

Για χρόνια, μελέτες έχουν δείξει ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος συνεχίζει να λειτουργεί κανονικά για πολύ σύντομο χρονικό διάστημα μετά την ανακοπή της καρδιάς, αν και φαίνεται ότι έχει σταματήσει η δραστηριότητά του.

Έρευνες έχουν επίσης αποκαλύψει ότι ο εγκέφαλος μπορεί να βιώσει σποραδικές εκρήξεις δραστηριότητας ακόμη και μετά από μία ώρα χωρίς οξυγόνο, κατά τη διάρκεια της αναζωογόνησης.

Αυτές οι ανακαλύψεις έχουν οδηγήσει ορισμένους γιατρούς να ζητούν μια αναθεώρηση της τυπικής πρακτικής που ορίζει ότι οι άνθρωποι πρέπει να δηλώνονται νεκροί μετά από τρία έως πέντε λεπτά στέρησης οξυγόνου στον εγκέφαλο, καθώς αυτοί οι ασθενείς θα μπορούσαν, θεωρητικά, να αναζωογονηθούν.

Ο Δρ Πάρνια πρόσθεσε: «Τίποτα από αυτά δεν είναι αυτό που περιμέναμε να είναι. Δεν έπρεπε να μπορούμε να αναστρέψουμε τον θάνατο. Δεν έπρεπε να ερευνούμε τι συμβαίνει πέρα από τον θάνατο. Εσύ και εγώ δεν μπορούμε να θυμηθούμε περισσότερο από ένα κλάσμα της ζωής μας τώρα αν μας ρωτούσαν. Αλλά, στη διάρκεια του θανάτου, φαίνεται ότι όλα έχουν καταγραφεί στη ζωή και έρχονται στην επιφάνεια σαν ένα παγόβουνο που αναδύεται. Ξαφνικά, αξιολογείς ολόκληρη τη ζωή σου με βάση ένα πρίσμα ηθικής και δεοντολογίας».

Επίσης, δήλωσε ότι: «Φυσικά, πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους δεν επιστρέφουν. Αλλά, όταν το κάνουν, έχουν θετικά μετασχηματιστεί γιατί αναγνωρίζουν ότι υπήρχε ένας βαθύτερος σκοπός στη ζωή και ότι ακόμη και οι μικρότερες πράξεις και οι μικρότερες σκέψεις, όσο κρυφές κι αν ήταν, δεν ήταν πραγματικά κρυφές».

Άνθρωποι έχουν αναφέρει στην Daily Mail εμπειρίες εκτός του σώματος, όπως το να βλέπουν φωτεινά φώτα στο τέλος ενός τούνελ ή να συναντούν αποθανόντες συγγενείς.

Άλλοι, έχουν επίσης έχουν κάνει λόγο για τη θέαση ενός ουράνιου παραδείσου.

Ενώ η έρευνα σχετικά με το τι συμβαίνει στους εγκεφάλους μετά τον κλινικό θάνατο εξακολουθεί να ερευνάται, οι ειδικοί εκφράζουν διαφορετικές απόψεις.

Ορισμένοι θεωρούν ότι καθώς ο εγκέφαλος υποβάλλεται σε αυτές τις αλλαγές, ουσιαστικά «αφαιρούνται οι αναστολές» από το σύστημα και αυτό ανοίγει την αντίληψή μας σε εξαιρετικά καθαρές και ζωντανές εμπειρίες αποθηκευμένων αναμνήσεων από τη ζωή μας.

Ωστόσο, αυτό είναι μόνο μια θεωρία και άλλοι ειδικοί το αμφισβητούν.

Ο κλινικός θάνατος διαφέρει επίσης από τον εγκεφαλικό θάνατο.

Ο εγκεφαλικός θάνατος είναι όταν ένα άτομο σε μηχανική υποστήριξη δεν έχει πλέον καμία λειτουργία του εγκεφάλου, που σημαίνει ότι δεν θα ξανακερδίσει ποτέ τη συνείδηση.

Αυτοί οι ασθενείς δεν έχουν καμία πιθανότητα αποκατάστασης γιατί το σώμα τους δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς μηχανική υποστήριξη.

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, αυτό σημαίνει ότι ένα άτομο που έχει υποστεί εγκεφαλικό θάνατο είναι νομικά νεκρό.

Αυτό μπορεί να είναι δύσκολο να γίνει κατανοητό για τις οικογένειες των θανόντων, καθώς μπορούν να δουν το στήθος του αγαπημένου τους να ανεβαίνει και να κατεβαίνει με κάθε αναπνοή από τον αναπνευστήρα, καθώς και την καρδιά τους να συνεχίζει να χτυπά.