Εκείνη κοιμόταν και εμάς έπιασε στον ύπνο... Η Τζούλια Λη με το σκηνοθετικό της ντεμπούτο κάνει μια εκ βαθέων μελέτη στα σύγχρονα πειραματόζωα που, με ή χωρίς βούληση, βιώνουν τις καταστροφικές συνέπειες του εαυτού τους.

Η Λούσυ (Έμιλυ Μπράουνινγκ) γεμίζει ασφυκτικά το πρόγραμμά της με ασχολίες όχι κοινής εστίασης: σπουδάζει (κάτι που μας είναι παγερά αδιάφορο), καθαρίζει τραπέζια σε ένα μπαρ, δέχεται να συμμετέχει σε ιατρικά πειράματα, συρράπτει, φωτοτυπεί και αρχειοθετεί έγγραφα σε ένα ψυχρό γραφείο, σερβίρει ημίγυμνη πλούσιους εκκεντρικούς πλουσίους, παίρνει πίπες σε αγνώστους σε μπαρ και αφήνεται σε ένα βαθύ ύπνο στο πλευρό εκκεντρικών ηλικιωμένων. Η τελευταία της ενασχόληση θα μας απασχολήσει περισσότερο από τις άλλες. Αυτή η απροσδιόριστη πορνεία απαγορεύει τη διείσδυση ή κάθε μορφής σωματική παραμόρφωση της κοιμωμένης. Οι πελάτες την ταπεινώνουν λεκτικά, γλύφουν χυδαία το πρόσωπο της, πλησιάζουν τσιγάρα αναμμένα στο αυτί της ή μιλούν παραβολικά για ιστορίες ενηλικίωσης με την προαγωγό, ενώ εκείνη κοιμάται. Τα γυμνά τους σώματα (χοντρά και ατσούμπαλα, αδύνατα και ασθενικά, γερασμένα και ταλαιπωρημένα) αντικατοπτρίζουν ό,τι της συμβαίνει.

Εκεί που για το μέσο άνθρωπο ο ύπνος λειτουργεί χαλαρωτικά, εκείνη μεταμορφώνεται σε ένα ανθρώπινο Viagra που λειτουργεί μόνο δια μέσω αντιπροσώπου. Η ακούσια (λόγω κατάστασης)
συμμετοχή της σε πλήρη καταστολή σε ανολοκλήρωτα όργια, λειτουργεί ως ένα μεταφροϋδικό πείραμα των ανθρωπίνων σχέσεων. Η «αυτοψία του ύπνου» και αυτή συνειρμική όπως τα όνειρα. Μα ποιο όνειρο δε θα ήθελε να γίνει εφιάλτης, αν μπορούσε με τη νέα του ιδιότητα να αφυπνίσει ένα νέο ερωτικό αίσθημα που δεν είναι η λίμπιντο; Και ποιος εφιάλτης, κατ' επέκταση, δεν εξαφανίζεται με το πρώτο φως της μέρας, έχοντας την ελπίδα ότι θα επιστρέφει ασκώντας την εξουσιαστική του φασιστική ηγεσία;

Το χρήμα και ο ρόλος του, εξίσου ασήμαντος και σημαντικός: Για κάθε «θυσία» της ηρωίδας, το αντίτιμο είναι δεδομένο, αλλά διαφορετικής μισθολογικής κλίμακας. Η ηρωίδα, όμως, ούτε ξοδεύει αλόγιστα, ούτε μαζεύει χρήματα, με ή χωρίς σκοπό. Με την ίδια ευκολία που καίει ένα 100δόλαρο μετράει τα χρήματα που της δίνονται.

Αυτές και άλλες ατάκτως ειρημένες σκέψεις, με αισθητική ομοιομορφία και καλλιτεχνική ομορφιά, αποτυπώνονται στο συχνά γυμνό κορμί της Λούσυ. Δεν θα μπορούσε να βρεθεί ιδανικότερη εκπρόσωπος αυτής της νεκρής ομορφιάς που καθρεπτίζει την αποτυχία κάθε επιτυχημένου από την Έμιλυ Μπράουνινγκ. Αυτή η ωραία κοιμωμένη δεν περιμένει πρίγκιπα να την ξυπνήσει, ούτε φιλί να την μαγέψει. Τα λάθη της, τα πάθη της... Γιατί ο δικός της ύπνος, την κρατάει σε μια αέναη αφύπνιση!

Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος / Κάννες 2011