Ατλάντικ (2011)
Στις 4 Αυγούστου 2011 τα σούπερ-μάρκετ Ατλάντικ πέρασαν στο παρελθόν με την απόφαση πτώχευσης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών. Περισσότεροι από 3.000 προμηθευτές της αλυσίδας βρέθηκαν στον αέρα, ενώ έχασαν τις δουλειές τους όσοι από τους 3.000 εργαζομένους δεν απορροφήθηκαν από τους νέους ιδιοκτήτες καταστημάτων της αλυσίδας που πουλήθηκαν τμηματικά.

Η Ατλάντικ ήταν η πέμπτη μεγαλύτερη αλυσίδα σούπερ-μάρκετ της χώρας. Χρεοκόπησε αδυνατώντας να βρει ρευστότητα για να εξυπηρετήσει τις αυξανόμενες υποχρεώσεις της.

Φίλκεραμ (2011)
Ίδια η μοίρα και για τη βιομηχανία δομικών υλικών Φίλκεραμ Johnson, του Γιώργου Φιλίππου και της βρετανικής Norcro. Στα τέλη του 2011, πνιγμένη από τα χρέη της, κηρύχθηκε σε πτώχευση, με την οικοδομική δραστηριότητα στη χώρα ήδη να κλονίζεται και τις εξαγωγές να μην μπορούν να σηκώσουν οικονομικά τη Φίλκεραμ. Το ταβάνι εργαζομένων που είχε η εταιρεία ήταν 400 άτομα.

Diana (2012)
Τον Ιούλιο του 2012 ήρθε η σειρά της Diana για «σφράγισμα», με συνολικές υποχρεώσεις που κατά τη διαδικασία της πτώχευσης ξεπερνούσαν τα 30 εκατ. ευρώ. Απασχολούσε 180 εργαζομένους, εκ των οποίων οι 115 ήταν μόνιμοι και παρέμεναν ήδη απλήρωτοι για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Nutriart - πρώην Κατσέλης (2013)
Την 1η Νοεμβρίου 2013 το Πρωτοδικείο έκανε δεκτή την αίτηση πτώχευσης που είχε καταθέσει τον Ιούνιο του ίδιου έτους η αρτοβιομηχανία Nutriart - πρώην Κατσέλης. Η εταιρεία του ομίλου Δαυίδ αντιμετώπιζε σοβαρά οικονομικά προβλήματα και προσδοκούσε σωτηρία από τη συμφωνία αναδιάρθρωσης του δανεισμού της με τις τράπεζες. Είχε προηγηθεί ρευστοποίηση περιουσιακών της στοιχείων, όπως ο αλευρόμυλος στη Θεσσαλονίκη.

Οι περίπου 500 εργαζόμενοι απολύθηκαν κι αποζημιώθηκαν από τον βασικό μέτοχο της εταιρείας. Η διοίκηση απέδωσε τα αίτια του «κακού» στην ύφεση και τις παρενέργειες που προκλήθηκαν στην ελληνική οικονομία, ωστόσο υπήρξαν και απόψεις εκτός εταιρείας που απέδωσαν τον οικονομικό της εκτροχιασμό σε δάνεια μετά τη συγχώνευσή της με την Αλλατίνη και την ΕΛΒΙΠΕΤ.

Από τζίρο 91,6 εκατ. ευρώ το 2009 έπεσε στα 79,2 εκατ. το 2010 και υποχώρησε στα 38,3 εκατ. το 2011, για να συρρικνωθεί στα 20,2 εκατ. το 2012, όπου οι ζημίες της διαμορφώθηκαν στα 36,8 εκατ. ευρώ.
Καπνοβιομηχανία Γεωργιάδης (2013).

Τον Απρίλιο του 2013 κατατέθηκε αίτηση πτώχευσης για την Καπνοβιομηχανία Γεωργιάδης, που ήταν μία από τις πιο ιστορικές επιχειρήσεις της χώρας. Η κατάρρευση των πωλήσεων, λόγω της αύξησης του λαθρεμπορίου, θεωρήθηκε βασικός λόγος για τη χρεοκοπία της εταιρείας που είχε σήμα κατατεθέν τη σειρά «22», ενώ παρήγε αρκετά από τα σήματα της σειράς «Rothmans».

Είχε εναποθέσει τις ελπίδες της στη δημιουργία ενός τσιγάρου με βιοφίλτρο, αντίστοιχου του BF της ΣΕΚΑΠ, που τελικά δεν είχε την αντίστοιχη επιτυχία. Της αίτησης πτώχευσης είχαν προηγηθεί μεγάλες περικοπές σε μισθούς και προσωπικό, αφού από τους 60 εργαζομένους είχαν μείνει λιγότεροι από τους μισούς.

Αγνό (2013)
Μεγάλες περιπέτειες και για την Αγνό, με τα προβλήματά της να έχουν ξεκινήσει προ κρίσης. Η ΑΤΕ, ως βασικός μέτοχος, προχώρησε στην πώληση και η εταιρεία κατέληξε στην Κολιός Α.Ε. το 2003. Η εταιρεία δεν κατάφερε να ορθοποδήσει και το 2012 τα μερίδιά της είχαν πέσει στο 1%, συσσωρεύοντας πια ζημιές και με οφειλές που είχαν ξεπεράσει τα 60 εκατ.

Στις αρχές του 2013 η παραγωγή σταμάτησε. Τον Μάρτιο του 2016 γνωστοποιήθηκε ότι τρεις επενδυτές, προερχόμενοι από τη Ρωσία και την Τουρκία, έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον για τη γαλακτοβιομηχανία.

Sprider Stores (2013)
Η μη ικανοποίηση των ληξιπρόθεσμων χρεών ήταν η αιτία για την οποία το Πολυμελές Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης κήρυξε σε κατάσταση πτώχευσης την αλυσίδα Sprider Stores τον Σεπτέμβριο του 2013, όταν οι 890 εργαζόμενοι του ομίλου Χατζηιωάννου πληροφορήθηκαν ότι κλείνει η αλυσίδα, με οφειλές 95,5 εκατ. ευρώ σε τρίτους.

Delica (2013)
Τον Μάρτιο του 2013 η χαρτοποιία Delica έβαλε λουκέτο στο εργοστάσιο που λειτουργούσε στην Πάτρα από το 1984 με αποτέλεσμα να βρεθούν στον δρόμο οι 70 υπάλληλοι που εργάζονταν εκεί. Οι εργαζόμενοι υπέγραψαν συμφωνία εθελούσιας αποχώρησης καθώς η μητρική σουηδική εταιρεία διεμήνυσε πως η απόφασή της για το κλείσιμο της μονάδας ήταν οριστική και αμετάκλητη.

Neoset (2014)
Τον Μάρτιο του 2014 το Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθήνας έκανε δεκτό το αίτημα των εργαζομένων του εργοστασίου της Neoset στη Χαλκίδα και κήρυξε σε πτώχευση την εταιρεία. Οι εργαζόμενοι, μετά την απόρριψη της αίτησης υπαγωγής της επιχείρησης του Κ. Αλεξανδράκη στο άρθρο 99 τον Ιούνιο του 2013, επιχείρησαν με την αίτηση πτώχευσης να διαφυλάξουν μέρος των οφειλομένων, που κατά εκτιμήσεις προσέγγιζε τα 10 εκατ. ευρώ. Από τα τέλη Φεβρουαρίου του 2013 οι 130 εργαζόμενοι είχαν ξεκινήσει επίσχεση εργασίας.

Μισές οι ασφαλιστικές
Μεγάλα πλήγματα, όμως, έχει γνωρίσει και ο κλάδος των ασφαλειών, ο οποίος σε σχέση με 20 χρόνια πριν έχει μείνει με λιγότερες από τις μισές εταιρείες. Τα τελευταία χρόνια έσκασαν κανόνια, όπως της Ασπίς Πρόνοια και της Εγνατία για να προστεθεί αυτό της Evima.

Η Διεθνής Ένωση, επίσης, στα τέλη του 2012 δεν μπόρεσε να αντέξει. Λίγους μήνες πριν κλείσει, είχε μεταξύ άλλων στο χαρτοφυλάκιό της ασφαλισμένα 180.000 αυτοκίνητα. Τον Ιούλιο του 2013 η Τράπεζα της Ελλάδος αποφάσισε την οριστική ανάκληση της άδειας λειτουργίας της ασφαλιστικής εταιρείας.

Alex Pak, Fokas κ.ά.
Από τη χρεοκοπία δεν γλίτωσαν ούτε οι Alex Pak το 2013, Fokas το 2014 (με 600 εργαζομένους), Αγαπητός το 2013, Shelman, Χ.Κ. Τεγόπουλος κ.ά.

Softex και αλυσίδες ηλεκτρικών
Στις 16 Μαρτίου 2016 πραγματοποιήθηκε στο υπουργείο Εργασίας τριμερής συνάντηση με τους εργαζομένους και τη διοίκηση της Softex με θέμα την αρχική απόφαση της μητρικής εταιρείας να κλείσει οριστικά την Αθηναϊκή Χαρτοποιία Α.Ε. Οι εκπρόσωποι της εταιρείας ανακοίνωσαν ότι η μητρική εταιρεία διακόπτει οριστικά την παραγωγική λειτουργία στο αντικείμενο παραγωγής χαρτιού.

Εκτός της Ηλεκτρονικής Αθηνών, εξάλλου, που είναι και το πιο πρόσφατο παράδειγμα, υπήρξαν κι άλλες αλυσίδες ηλεκτρικών ειδών που δεν μπόρεσαν να αντεπεξέλθουν και είτε έκλεισαν είτε εξαγοράστηκαν από άλλες.

Η αλυσίδα Ράδιο Κορασίδης κατέρρευσε προ κρίσης, εξαγοράστηκε το 2008, αλλά δεν απέφυγε το λουκέτο ύστερα από μια διετία. Στον όμιλο Κορασίδη ανήκε και η Elephant, η οποία επίσης δεν άντεξε.