«Έτσι όπως πάμε, θα φάει η φακή το λάδι…»! Αυτό έλεγε ο Φιλοποίμην Φίνος κάθε φορά, όταν του έφερναν τους υπέρογκους λογαριασμούς των εξόδων μιας ταινίας για να τους εγκρίνει. Κι αυτό, γιατί ο Φίνος στις ταινίες του είχε πολλούς και ακριβοπληρωμένους πρωταγωνιστές, αλλά και πολλούς κομπάρσους.

Είμαστε στα 1961. Δυόμισι εκατομμύρια δραχμές κόστισε η ταινία «Η Αλίκη στο Ναυτικό». Γιατί όχι μόνο το έγχρωμο φιλμ στοίχιζε πολλά περισσότερα λεφτά απ' ότι το ασπρόμαυρο, αλλά και γιατί τότε δεν υπήρχαν ακόμα εργαστήρια έγχρωμου φιλμ στην Ελλάδα και όλη η τεχνική επεξεργασία της ταινίας έγινε στο Παρίσι. Έτσι λοιπόν, ο σκηνοθέτης Αλέκος Σακελλάριος μαζί με τον Φιλοποίμενα Φίνο προσπαθούσαν να κάνουν κάθε δυνατή οικονομία στο γύρισμα. Το έργο απαιτούσε πολλούς κομπάρσους και οι κομπάρσοι τότε στοίχιζαν ογδόντα δραχμές την ημέρα. Αλλά δεν ήταν μόνο το μεροκάματό τους. Ήταν και οι στολές...

- Πόσους; ρώτησε ο Φίνος τον Σακελλάριο.
- Καμιά εκατοστή. Ο Φίνος βγήκε απ' τα ρούχα του, αν και δεν ήταν τσιγκούνης.
- Τρελάθηκες;
- Γιατί, Φιλοποίμην; Πώς θα τους κάνουμε μαθητές της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων;
- Για πάρε μολύβι και κάτσε. Ο Σακελλάριος κάθεται. Ο Φίνος αρχίζει να γράφει.
- Εκατό κομπάρσοι προς ογδόντα δραχμές την ημέρ, μας κάνουν οκτώ χιλιάδες. Έτσι;
- Έτσι.
- Πόσες μέρες θα τους χρησιμοποιήσεις;
- Καμιά εικοσαριά.
- Αν, λοιπόν, πολλαπλασιάσουμε τις οκτώ χιλιάδες επί είκοσι, μας κάνουν εκατόν εξήντα χιλιάδες. Ναι ή όχι;
- Μας κάνουν.
- Τι θα φοράνε τώρα;
- Πρέπει να έχει τρεις στολές ο καθένας. Μια στολή εξόδου, μια στολή απλού ναύτη και μια στολή υπηρεσίας.
- Ξέρεις τι μου λες τώρα;
- Τι;
- Μαζί με τα καπέλα, τους ζωστήρες κλπ, τέσσερα χιλιάρικα τουλάχιστον το άτομο. Κι όταν τα άτομα είναι εκατό, επί τέσσερα χιλιάρικα μας κάνουν τετρακόσια χιλιάρικα. Βάλε τώρα και εξήντα χιλιάρικα, πρόσθεσε τα μεταφορικά τους, βάλε κι όλα τα άλλα έξοδά τους και θα δεις ότι οι κομπάρσοι που μου ζητάς θα στοιχίσουν όσο όλη η ταινία.
- Και τι θα γίνει τώρα;
- Τι θα γίνει δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι δεν γίνεται αυτό που ζητάς. Έτρεξε ο Σακελλάριος στη Σχολή Δοκίμων και θερμοπαρακάλεσε τον διοικητή να του δώσει εκατό δοκίμους για τις ανάγκες της ταινίας. Ο διοικητής το απέκλεισε.
- Να μας δώσετε τουλάχιστον εκατό στολές.
- Λυπάμαι, ούτε αυτό γίνεται. Έτσι ο Σακελλάριος επέστρεψε ξανά στον Φίνο.
- Και τι θα κάνουμε τώρα;
- Να κάνεις τη δουλειά σου με λιγότερους κομπάρσους.
- Με πόσους δηλαδή;
- Με δέκα!
- Αστειεύεσαι, Φιλοποίμην. Πώς θα γεμίσω τη Σχολή Δοκίμων και το αντιτορπιλικό «Αετός» με δέκα ανθρώπους; Γίνεται αυτό;
- Όλα γίνονται...

Μπροστά από την κινηματογραφική μηχανή παρήλαυναν οι δεκάξι. Ύστερα, όταν χανόντουσαν από την οπτική γωνία, τρέχανε πίσω από τη μηχανή και ξαναπαρήλαυναν. Μια φορά, δυο φορές, τρεις φορές, έτσι ώστε να έχει την εντύπωση ο θεατής ότι υπήρχαν τουλάχιστον εκατό δόκιμοι.

Για να μην αναγνωρίζονται, μάλιστα, ο σκηνοθέτης φρόντισε πριν εμφανισθούν ξανά στην οπτική γωνία της λήψεως, να τους αλλάζει σειρά. Οι πρώτοι μπαίνανε τελευταίοι, οι τελευταίοι πρώτοι κ.ο.κ.

Είχε δίκιο τελικά ο Φίνος. Όλα γίνονται... Αρκεί να υπάρχει ένας άξιος σκηνοθέτης και μεράκι. Κι όλα αυτά, μαζί με τόσα άλλα, ήταν ο Αλέκος Σακελλάριος!

«Παρέλαση με 16 ναυτικούς δοκίμους», της θεατρικής συγγραφέα Μάρως Μπουρδάκου