Από μικρός αισθανόμουν μία ιδιαίτερη απέχθεια γι αυτό που γενικά αποκαλούμε κρατικές αρχές, αλλά και για τους δημόσιους οργανισμούς που ποτέ δεν κατόρθωσα να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι λειτουργούν προς όφελός μου.

Αστυνομία, στρατός, εφορίες, πολεοδομίες, ήταν πάντα το κόκκινό μου πανί όταν βρισκόμουν μπροστά στην αναπόφευκτη ανάγκη να συναναστραφώ μαζί τους.

Πρέπει να ομολογήσω πάντως ότι το άγχος που πάντα προηγείται της "επαφής", υπάρχουν κάποιες φόρες που αποδεικνύεται εκ των υστέρων μάλλον υπερβολικό.

Τις τελευταίες μέρες όμως προσπαθώντας να ολοκληρώσω μία δουλειά, είχα την ατυχία να πρέπει έρθω αντιμέτωπος με μία υπερενισχυμένη δόση του εφιάλτη μου και ένα μεγάλο ...ποτ πουρί υπηρεσιών του δημοσίου.

Όλα αυτά μάλιστα χρειάστηκε συμβούν σε έναν περιφερειακό νομό, που οι δημόσιες υπηρεσίες είναι διασκορπισμένες σε διάφορες πόλεις και κωμοπόλεις -που απέχουν αρκετά χιλιόμετρα μεταξύ τους- και σε ένα νησί που ανήκει και αυτό στο νομό.

Υποπτευόμενος την ταλαιπωρία που θα είχα να υποστώ, πρέπει να σου πω ότι προετοιμάστηκα επιμελώς για την προσωπική μου οδύσσεια, προσπαθώντας να φανταστώ εκ των προτέρων κάθε απρόβλεπτο γεγονός με το οποίο θα μπορούσα να βρεθώ αντιμέτωπος.

Μάταια όμως...

Η νοοτροπία των υπαλλήλων του δημοσίου αποδείχτηκε για μία ακόμα φορά ακαταμάχητη!

Κενά γραφεία υπαλλήλων που -όλοι τους κατά σύμπτωση- είχαν πεταχτεί για λίγο έξω, ύφος εξουσιαστών που "σε έχουν στο χέρι" γιατί εξαρτάσαι αναπόφευκτα από αυτούς και λίγοι ευσυνείδητοι, που όμως το προτέρημά τους αυτό τους φορτώνει με τόση δουλειά που δεν τους αφήνει αρκετό χρόνο για να σε εξυπηρετήσουν γρήγορα.

Αυτό όμως που με εξόργισε περισσότερο και δεν το χωράει με τίποτα το μυαλό μου, είναι η αδιαφορία πολλών από αυτούς για το γεγονός ότι είχα διανύσει πολλά χιλιόμετρα για να φτάσω μέχρι εκεί και να ζητήσω το αυτονόητο. Να με εξυπηρετήσουν!

Ήταν λες και έμενα στο διπλανό διαμέρισμα από την υπηρεσία τους. Λες και είμαι ένας περιφερόμενος ανεπάγγελτος τύπος ή λες και ο χρόνος μου τους ανήκει.

Σαν να μην υπάρχει στον 21ο αιώνα η δυνατότητα επικοινωνίας μεταξύ των υπηρεσιών του ίδιου φορέα, με έστελναν ξανά πίσω 60 χιλιόμετρα για ένα χαρτί που ο συνάδελφός τους στην άλλη πόλη αδιαφόρησε να με πληροφορήσει ότι θα χρειαστώ για να πάω σε αυτούς.

Δε χρειάζεται να συνεχίσω περισσότερο. Νομίζω κατάλαβες...

Πριν τελειώσω όμως, να σου πω και κάτι ακόμα που διαπίστωσα και έχει σχέση με τη γενικότερη ανομία που βιώνουμε σε αυτή τη χώρα. Στο νησί του νομού που σου λέω, κανενός από τους βενζινάδες που διατηρούν πρατήρια εκεί δεν "ίδρωσε το αυτί του" μέχρι σήμερα το πρωί, για να εφαρμόσει το πλαφόν στην τιμή των καυσίμων.